Ποτέ δεν αποδέχθηκα το δίλημμα «βούτυρο ή τανκς» γιατί διατείνομαι ότι πρόκειται για ψευτοδίλημμα. Αν ήμασταν μια χώρα στην καρδιά της Ευρώπης, με τμήμα της οροσειράς των Αλπεων στην επικράτειά μας, είναι βέβαιο ότι η οικονομία μας θα βασιζόταν κυρίως στο βούτυρο. Ομως η πραγματικότητα λέει ότι ερχόμαστε ως απόγονοι ενός λαού που στα χρόνια της Επανάστασης του 1821 έκανε πράξη τη ρήση «Καλύτερα ελεύθεροι και ας τρώγωμεν πέτρες». Για να έρθουμε στο σήμερα, στην Αρμενία, η κερκόπορτα της ηττοπάθειας άνοιξε όταν επικράτησε η αντίληψη ότι δεν χρειάζεται να γίνουν επενδύσεις σε υψηλής τεχνολογίας αμυντικά συστήματα, γιατί υπάρχει πάντα η «προστασία» της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Η Ιστορία έγραψε ότι στις 19 Σεπτεμβρίου του 2023 το Αζερμπαϊτζάν εξαπέλυσε επίθεση στο Ναγκόρνο Καραμπάχ και η Αρμενία δεν μπόρεσε να αμυνθεί αποτελεσματικά. Ούτε οι προστάτες ενδιαφέρθηκαν βεβαίως. Στην Ουκρανία, έναν χρόνο νωρίτερα, οι ένοπλες δυνάμεις επιχείρησαν να αποκρούσουν τη ρωσική εισβολή χωρίς στην ουσία να διαθέτουν αεροπορία και ναυτικό. Τα αποτελέσματα όλοι τα γνωρίζουμε. Η στροφή ωριμότητας στον ρεαλισμό επιβάλλεται από τα γεγονότα. Είναι πάντα ρομαντικό το επιχείρημα «ένα Rafale λιγότερο ισούται με δέκα σχολεία». Αλλά υπάρχει και η ζωή που απαντά: «Χωρίς Rafale, χωρίς F-35 και Belharra, πώς ξέρεις ότι στο μέλλον τα σχολεία που θα φτιάξεις θα διδάσκουν ελληνικά;».